چه خبرتان است؟ از چه می‌ترسید؟ زلزله است دیگر! چیز جدیدی که نیست! یک عمر دنیایمان از درون لرزید، بگذار چند بار هم از بیرون بلرزد. هزار بار شب خوابیدیم و صبح دیدیم از سقفی که قرار بود سایه‌بان‌مان باشد، فقط سنگینی‌اش مانده روی سینه و دردی که تیر بکشد تا مغز استخوان و استخوانی که لای زخم مانده‌باشد، نه یک روز و دو روز و یک سال دو سال و نه یک عمر حتی که چند عمر! که چند بار بمیری و زنده شوی و باز ببینی همان استخوان لای همان زخم است…
زیر ِ آوار هوا نیست؟ نمی‌شود نفس کشید؟ زیر ِ آوار ِ بغض مگر می‌شد؟ نمی‌شد و باز زنده ماندیم. زنده ماندیم تا بمیریم و زنده شویم. زنده شویم و چگونه جان دادن را، بی‌صدا، بی‌آه، بی‌ناله مردن را تمرین کنیم. های! تو که آن بالا یا این پایین یا هرجای دیگر نشسته ای و دائم این زمین را می‌لرزانی! با توام! این شوخی‌ها و ترس‌ها برای زمان ِ بچگی‌مان بود. ما بزرگ شده‌ایم. پیر شده ایم. مثل ِ مار صدبار پوست انداخته‌ایم و هر بار به اندازه‌ی نیش ِ هزار عقرب درد کشیده ایم و تب و باز، تاب آورده‌ایم. ما دیگر نه از زندگی انتظاری داریم نه از مرگ. نه سقف‌مان به اندازه‌ی کافی سنگین است که بمیریم نه دل‌مان به اندازه‌ی کافی خوش که زنده بمانیم…