با تو ام جناب ِ زندانبان!
یادت باشد نانِ زن و بچهات را از صدقه سریِ وجود آزادی داری، نه اسارت
و بترس
از روزی که لذت ِ آزادی از یاد ِ آدمها رفته باشد.
می توانید بازتاب های این نوشته را از طریق RSS 2.0 دنبال کنید.
شما بفرمایید!